“The only way to deal with an unfree world is to become so absolutely free that your very existence is an act of rebellion.” -Albert Camus
Choice? Poison has been poured into your ears and eyes ever since childhood, and now you have to constantly struggle so that it does not paralyse your mind. Do you have a choice?
My life began once I realised life didn’t mean much to me without “That”. The most beautiful manifestation of being alive. The more I tried, the more unattainable it seemed. When you can’t overcome ignorance and repression, you put the blame on yourself and become reclusive. Fear and anxiety shatter your existence, while alienation and helplessness disperse your soul. The love for “That” gives way to the hatred of everything else. You take shelter in the sweetness of fantasy from the bitterness of reality. If you are lucky enough to survive your self-destructive thoughts, it will be difficult to comprehend what you went through. Even for yourself.
I don’t miss how I was, but rather who I was; because I had a deeper understanding, even though I knew less. These days, I find myself stuck in limbo. Neither does logic let me surrender before the madness of my longings; nor does emotion let me keep deceiving myself. A stasis doomed to decay. Then I ask myself: “Poison has been poured into my ears and eyes ever since childhood, and now I have to constantly struggle so that it does not paralyse my mind. Do I have a choice?”
I don’t recall being promised freedom or justice in this life before I was born. I have no idea where this expectation comes from. The lament for “what could have been” made my heart so heavy that I forgot the burden of the hope for “what can be” on my shoulders. If I am still alive against all odds, I have nothing to lose. So I choose. I choose not to let fear and helplessness prevent me from standing up to the ignorance and repression that have caused unjust constraints. I may have lost the chance to experience “That”, but I haven’t achieved anything from grieving thus far. I no longer have any ambition for my own sake. I endeavour for a future in which nobody has to endure any needless suffering.
تنها راه کنارآمدن با جهانی غیر آزاد این است که آن‌قدر آزاد شوید که تنها وجودتان، کنشی عصیانگرانه باشد -آلبر کامو
انتخاب؟ وقتی از کودکی درون گوش‌ها و چشم‌هایت سم ریخته‌اند و اکنون باید لحظه به لحظه زندگی برای فلج نشدن فکرت تقلا کنی؛ مگر انتخابی هم داری
زندگی من از جایی شروع شد که فهمیدم بدون «آن» دیگر زندگی برایم معنایی ندارد. زیباترین نمود زنده‌بودن؛ که هرچه بیشتر برایش تلاش می‌کردم، دست‌نیافتنی‌تر به‌نظر می‌آمد. وقتی زورت به جهالت و سرکوب نرسد، تقصیرها را گردن خود می‌اندازی و منزوی می‌شوی. ترس و اضطراب وجودت را متلاشی می‌کند و درماندگی و بیگانگی روحت را به نابودی می‌کشاند. عشقِ «آن» جایش را به نفرت از هر چه «آن» نباشد می‌دهد و از تلخی حقایق به شیرینی خیالات پناه می‌بری. اگر خوش‌شانس باشی و از افکاری که روزی ده‌ها بار تو را زنده به گور می‌کنند جان سالم به در ببری، باور آن چه بر تو گذشت برای خودت هم دشوار می‌شود
دلم به آن چه گذشت تنگ نمی‌شود، ولی به آن کس که بودم چرا. چرا که درک عمیق‌تری داشتم، گرچه کمتر می‌دانستم. این روزها در برزخ گیر کرده‌ام؛ نه دیگر منطق می‌گذارد تا در مقابل جنون رسیدن به آرزوهایم تسلیم شوم و نه دیگر احساس می‌گذارد که خود را فریب دهم. سکونی محکوم به پوسیدن. همین‌جا بود که از خودم پرسیدم: وقتی از کودکی درون گوش‌ها و چشم‌هایم سم ریخته‌اند و اکنون باید لحظه به لحظه زندگی برای فلج نشدن فکرم تقلا کنم؛ مگر انتخابی هم دارم
به‌خاطر ندارم که قبل از تولدم قول آزادی و عدالت در این زندگی را به من داده باشند؛ نمی‌دانم این توقع اصلا از کجا پدید آمده است. حسرتِ آنچه می‌توانست باشد چنان بر دلم سنگینی می‌کرد، که سنگینیِ امید آنچه می‌تواند بشود را دیگر بر روی دوشم احساس نمی‌کردم. اگر برخلاف انتظارم همچنان زنده‌ام، دیگر چیزی برای از دست دادن ندارم؛ پس انتخاب می‌کنم. انتخاب می‌کنم که اجازه ندهم تا ترس و درماندگی من را از ایستادن مقابل جهالت و سرکوب که دلیلی بر عدم آزادی و عدالت است، بازدارد. شاید دیگر برایم تجربه «آن» ممکن نباشد ولی از سوگواری تاکنون چیزی بدست نیاورده‌ام. دیگر امید و آرزویی برای خود ندارم ولی برای آینده می‌کوشم. شاید روزی، دیگر کسی مجبور به تحمل عذاب‌های غیرضروری نباشد